Arte budista

L'arte budista tien el so orixe nel subcontinente indiu (actuales India, Bangladex, Bután, Nepal y Paquistán) nos sieglos posteriores a la vida de Siddhartha Gautama, el Buda históricu, ente los sieglos VI y V e.C. Gracies al contautu con otres cultures, más tarde llogró evolucionar y espublizase pol restu d'Asia y el mundu. Dende'l puntu de vista estéticu, el budismu configúrase como la más importante manifestación artística de la India antigua, esistiendo una innumberable cantidá de pieces budistes nos museos del país. L'arte budista tien tamién el so meyor plasmación nos llugares consideraos santos, como Bodhgaya, Sarnath —llugar onde predica Buda el so sermón—, Lumbini, etc. Coles mesmes son importantes los monesterios de pelegrinación, ente los que destaquen Ajanta, Amaravati, Sanchi, Ellora, Anuradhapura, etc. La Gran Estupa de Sanchi ye unu de los meyores monumentos budistes de la India.

Una primer etapa, llamada preicónica, asítiase antes del sieglu I e.C. y caracterízase por non recurrir a representaciones direutes de Siddhartha Gautama, como'l Buda Śākyamuni, o de los budas míticos que se suponen esistieron n'eres pasaes. La etapa siguiente, icónica, tien pela cueta a la imaxe humana del Buda y los budas del pasáu, del futuru y d'otros universos como símbolu central de les sos obres d'arte.

De magar, l'arte budista diversificóse y evolucionó p'afaese a les nueves rexones nes qu'empezaba a sumar adeptos. Espandir escontra l'este y el norte al traviés d'Asia Central, pa formar lo que depués foi clasificáu como arte budista del norte —en contraposición al arte budista del sur, que surdiría nel sureste d'Asia. En India, l'arte budista florió ya inclusive llegó a influyir nel desarrollu del arte hindú, hasta que'l budismu cuasi sumió alredor del sieglu X, cola espansión del hinduismu y l'islam.